8 Comments
അനശ്വര സ്നേഹമേ
നിന്‍ പൊന്‍ കതിര്‍ തേടി
പവിഴം പൂത്ത
മണിക്കിനാവില്‍
ദശകങ്ങള്‍ കാത്തിരുന്നീ
... നീര്‍മിഴികള്‍
നേര്‍ത്തുപോയ
നാദവും
നഷ്ട്ടം വിതച്ച
സ്നേഹവും
മനസ്സ് കൊതിച്ച
വസന്തവും
തേടി അലഞ്ഞോരോ
നിമിനേരങ്ങളിലും
അന്യത മുള്ളായ്‌ നുള്ളി
നോവിച്ചപ്പോളൊക്കെയും
അര്‍ത്ഥമില്ലാതെ അലസമായ്
ജന്മം കരകവിഞ്ഞപ്പോളും
കരുണയില്ലാത്ത കാലവും
കനിവില്ലാത്ത കോലവും
നിന്‍ പൊന്‍ കതിര്‍ തേടി
പവിഴം പൂത്ത
മണിക്കിനാവില്‍
ദശകങ്ങള്‍ കാത്തിരുന്നീ
... നീര്‍മിഴികള്‍
നേര്‍ത്തുപോയ
നാദവും
നഷ്ട്ടം വിതച്ച
സ്നേഹവും
മനസ്സ് കൊതിച്ച
വസന്തവും
തേടി അലഞ്ഞോരോ
നിമിനേരങ്ങളിലും
അന്യത മുള്ളായ്‌ നുള്ളി
നോവിച്ചപ്പോളൊക്കെയും
അര്‍ത്ഥമില്ലാതെ അലസമായ്
ജന്മം കരകവിഞ്ഞപ്പോളും
കരുണയില്ലാത്ത കാലവും
കനിവില്ലാത്ത കോലവും
ഇന്നലെ രാവിനോട്‌ ഞാന്‍
ഉറങ്ങുന്നില്ലേ?
ഇല്ല..!
ഞാന്‍ ഉണരുകയാണ്
അതെന്തേ?
ഉറങ്ങുന്ന ഭൂവിനെ,
ജീവജാലങ്ങളെ
ഉറക്ക് പാട്ടുകൊണ്ട്
നിദ്രയുടെ ഭാവതലങ്ങളില്‍
എത്തിക്കുന്നു ഞാന്‍
എന്റെ നക്ഷത്രക്കണ്ണുകള്‍
തിളങ്ങുമ്പോള്‍
നോവിന്‍റെ മിഴികളില്‍
കണ്ണീര്‍ തിളക്കമുണ്ടാവും
സ്നേഹം നിറയും കണ്ണില്‍
പുഞ്ചിരിത്തിളക്കം !!
പ്രേമം പൂക്കും ഹൃത്തില്‍
തരളമാം ഭാവം !!
ശാപങ്ങളെറ്റു വാങ്ങുമ്പോളും
എന്റെ കറുത്ത മേനിയില്‍
ഹൃദയമാകും വെണ്ണിലാവു
ശാന്തമായ് ചിരി തൂവുന്നു
നിന്നോടിനി പറഞ്ഞിരിക്കാന്‍
നേരമില്ല
ഉറങ്ങട്ടെ ഞാന്‍ പുലരാറായി
Subscribe to:
Posts (Atom)
